Opowieści niesamowite

Dla wielu widzów to właśnie jest ulubiona część cyklu, jako że w jednym filmie zmieścił Corman adaptację aż trzech opowiadań Poego: „Morelli”, „Czarnego kota” i „Prawdziwego opisu wypadku z panem Waldemarem”. Każda trzech historii ma swoje uroki, ale nad wszystkim góruje legendarny Peter Lorre w noweli „Czarny kot”, wnoszący ze swymi wielkimi oczami i skorumpowanym uśmieszkiem całe dekady historii kina – od „M – mordercy” Langa po „Sokoła maltańskiego” Hustona. Najtrudniejszy był casting czarnego kota, który Corman przekształcił w medialne wydarzenie, wyprzedzając internetowy dogmat o wyższości kotków nad każdą inną wizualną treścią. [Michał Oleszczyk]