Czarny odwłok tarantuli + spotkanie z Barbarą Bouchet

Gdy na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych sukces „Trylogii zwierzęcej” Daria Argenta otworzył drogę dla filmowych wersji gialli, włoskie kina wypełnili mordercy w czarnych, skórzanych rękawiczkach. Jednym z twórców, którzy skorzystali z popularności fenomenu, był Paolo Cavara – dekadę wcześniej reżyser zaszokował widzów jako współtwórca „Pieskiego świata” („Mondo cane”), czyli filmu dającego początek całemu podgatunkowi mondo.

Jego „Czarny odwłok tarantuli” dzieli z filmami Argenta nie tylko efektowny, odzwierzęcy tytuł, ale też pomysł, by fabułę osnuć wokół serii bardzo wyjątkowych zbrodni. W tym przypadku morderca najpierw paraliżuje swoje ofiary (którymi są oczywiście piękne kobiety), a potem rozpruwa ich żołądki – na wzór tego, jak swoje pajęcze ofiary zabijają czarne osy. Giallo Cavary wyróżnia się jednak wyjątkowo upiorną, wgryzającą się w czaszkę ścieżką dźwiękową autorska Ennia Morriconego, dzięki której seans tego mrocznego thrillera staje się wyjątkowym doświadczeniem. [Grzegorz Fortuna]